Nie wiem czy dobrze robię, ale wiem jedno: Wszystko zdarzyło się tak niespodziewanie...

Smutek i rozgarnięcie.
Następnie złość przenoszona na wszystkich po kolei.
Nie wiedziałam co tracę siedząc sama...
Nie byłam świadoma jak piękne minuty mojego szczęścia przepływają tak szybko...
Na początek jedna głupia rozmowa, która była jakimś pretekstem. Później taniec. Taniec, który wprowadził mnie w zupełnie nowe towarzystwo. Następnie długi spacer w blasku księżyca, na którym tak naprawdę zrozumiałam czym jest szczęście. Zrozumiałam także, że jednak jestem coś warta. Że nie jestem, jedną pustą laską zajmującą się nakładaniem na siebie parenaście kilo tapety.  Już teraz wiem, jak to jest poczuć się szczęśliwą, i coś wartą. Nie wiem co było w twoich myślach, ale ja starałam sobie nie wyobrażać za wiele. Starałam się być sobą, chodź nie wychodziło mi to. Poczucie wartości- nieziemskie uczucie. Nie sądziłam że na świecie istnieją jeszcze tacy, którzy przepuszczają kobiety w drzwiach, pomagają w każdej drobnostce i mówią czule jakbym była najważniejsza. Nareszcie odreagowałam. Już nie będę wracać do niczego, co doprowadzało mnie do łez, oczywiście jeśli nie były to łzy szczęścia. Pewnie nic z tego nie rozumiecie, ale jestem totalnie rozgarnięta. Działo się wokół mnie tyle, że sama nie wiedziałam co. Próbowałam zwracać uwagę na wszystko co działo się w moim otoczeniu, ale niestety nie było to realne. No cóż, jedyne czego nie żałuję to, to co poczułam trzymiąc Cię za rękę...<3